Leon --> Santiago de Compostela

Lieve vrienden en familie!

Helaas nu pas na 2 weken weer tijd en moed gevonden om weer eens te schrijven. Ondertussen bevind ik mij in Oviedo voor mijn laatste 2 vakantiedagen en heb ik al 4 dagen niet gelopen, kortom de camino is over. Maar wat was het prachtig!

Aangezien structuur een goed idee blijkt te zijn zal ik dat er maar inhouden voor de liefhebbers.

1 algemeen overzicht van de laatste weken.
2 dingen die de camino een reis maakten om van te houden.
3 dingen om snel te vergeten.

1
Na Leon en mijn laatste weblog had ik nog ruim 300km te gaan. Na mijn verjaardag te hebben gevierd in Oviedo, een kleine uitstap naar een (goede) bekende die daar nu studeert, ging ik weer vol goede moed op pad. Het landschap veranderde al snel en zo lieten we de lege vlaktes achter ons en kwamen de dreigende bergen steeds dichterbij.... Heerlijk om groen te zien, je zou haast vergeten dat zoiets ook in Spanje bestaat... Toch bleek het niet zo´n enorm feest de eerste dagen in de bergen, je zou het niet verwachten maar steil klimmen met backpack en 30 graden in de zon is niet zo enerverend als je zou denken, gelukkig maakte de uitzichten veel goed. De eerste dag met een flinke afdaling was een feest en met een flinke dosis overmoed rende ik daar op mijn bergschoenen met bigsmile iedereen voorbij... De dag erna echter liep iedereen zonder spierpijn Mari Bergsma met een bigsmile voorbij die op de harde manier eventjes leerde dat rennend dalen niet alleen snel gaat maar ook errug! slecht is voor je benen... 3 dagen erna weer helemaal fit als een hoentje en gewend aan de bergen. Ondertussen me aangesloten bij een groep met 3 Duitsers, een Amerikaanse en een Spanjaard, allemaal jongeren die veel te vertellen hadden en van koken hielden en kaarten, kortom we werden goede vriendjesl! Uiteindelijk na 13 dagen, vrijdag de 21ste aangekomen in Santiago. Heel gek en met gemixte gevoelens de laatste 20km gelopen want het waren de laatste echt de allerlaatste. Om dat nog even extra te laten aankomen hadden we die dag voor het eerst regen en regen en regen zodat we er allemaal op ons paasbest uitzagen voor de kathedraal compleet gehuld in roze, rode en groene gigantische poncho.s die niet alleen ons maar ook de backpack bedekten, zodat we niet herkenbaar waren als pilgrims. Vervolgens met zijn alleen naar de mis om 12 uur en dat was het dan, missie voltooid! Vervolgens met zijn allen feest gevierd en de dag erna op bezoek bij mijn spaanse vriend en zijn moeder waar we de hele dag werden volgestopt met heerlijke paella en tortilla. Vandaag in Oviedo en morgen naar Nederland..

2.Dingen om van te houden..

De muren in Albergue Jesus.. Een albergue de dag na Leon waar geen plekje was leeggelaten en iedere dwaas met een pen in de hand zich even een geniale artiest waande. Spreuken als `Ook wij slakken zijn op de camino respecteer ons tempo en sta niet op ons`, ´Ik voel me goed ik ben een limoentje´ en vele andere wijsheden waren overal te bewonderen..

Spaanse lessen van mijn vriend Pablo. De laatste week kregen Celeste, de Amerikaanse en ik zeer zinnige lessen waarbij ons vocabulair bijzonder werd uitgebreid. Ik ben ondertussen erg thuis in woorden met betrekking tot de was ophangen, het veelzijdige werkwoord echar en woorden die nuttig zijn om je uit te drukken als een spanjaard op het idee komt je bijvoorbeeld ongewenst in je billetjes te knijpen ´veteate tomar por culo!... Als wederdienst leerde we Pablo 2 woorden in het Duits. Gut en Ofenkartoffeln die daarna te pas en te onpas werden gebruikt.

Buiten slapen. Met mijn leuke groep mafkezen besloten we op een dag dat we niet meer verder wilden lopen en het bij 25km wilden laten.. Dit betekende echter dat we tussen 2 plaatsen onze nacht moesten doorbrengen. Gewapend met de nodige flessen wijn, kaas en tonijn zochten wij als doorgewinterde scouts een geschikte verblijfplaats. Tussen 4 bomen zowaar. We hingen onze bergschoenen in de boom om met onze gevaarlijke geuren ons territorium af te bakenen en ieder levend wezen af te schrikken. Om een uurtje of 1 gingen wij ietwat beschonken in onze slaapzakkies om eens uitgebreid te gaan slapen. Dit mislukte helaas omdat meerdere keren de angst toesloeg. Onderandere toen ik overtuigd was van het gezelschap van een rat in mijn slaapzak waarna ik een nieuwwereldrecord gillend uit je slaapzak komen vestigde.. Na het uitgebreid checken van de slaapzak bekende Pablo dat ie per ongeluk met zijn voet tegen mijn slaapzak had getikt... : ( .

De mis in La Faba, een bergdorp waar behalve pelgrims niks te vinden was, dit door Duitse vrijwilligers gerunde huis stond op de top van een berg en naast het huis was een kerkje, om stipt 8 uur kwam de priester aangereden in een dikke bmw. Hij nodigde iedereen uit in zijn kerk en wat volgde was een mooie mis, met 2 pilgrims die van Spaans naar ENgels en van SPaans naar het Frans vertaalde ( dit zorgde soms voor wat interessante niet zo goddelijke uitsprakene en opgetrokken wenkbrouwen maar was aandoenlijk.) Uiteindelijk sloot de priester de mis af metd e wijze uitspraak dat het onze taak was niet slechts in de camino onze vriendelijke hand op te steken voor iedere voorbijganger. Maar dit ook in real life te doen, en daarbij niet per ongeluk wat vingers te laten zakken zodat ineens alleen de middelvinger nog trots omhooog steekt... : ) Vervolgens een onze vader in ieders eigen taal en iedereen een knuffel geven.

Dorpjes met 4 huizen van leem en inwoners met 2 tanden die altijd maar dan ook altijd vriendelijk lachen en waar de kippen heer en meester zijn in de straten waar ze trots rondfladderen. Echt bijzonder hoe vooral in Galicia de meest westelijke provincie de tijd de laatste honderd jaar lijkt te hebben stilgestaan.. In een van deze dorpjes ontmoetten we een omaatje die ons perziken gaf voor onderweg, later kwam zoonlief behoorlijk chagerijnig zijn rebelse moedertje van straat plukken, omdat ze alweer gratis en voor niets perziken aan het uitdelen was aan die maffe pelgrims, het is een mooie wereld..

Het aankomen op het plein voor de Kathedraal in Santiago, vele vrienden werden teruggekomen, omhelsd, vele foto.s gemaakt en vol ongeloof besefte men dat wij dwazen echt al die kilometers gelopen hadden....

Het beginnen met lopen rond 7 uur, onder een hemel vol sterren en een maan. Helemaal fit nog voor de dag begint. Nachtgeluiden om je heen, met een koplampje op je hoofd voor het vinden van de gele pijlen. Echt te gek!

3. stomme dingen

De vercommercialicering van de camino vooral de laatste 100km (dit is wat je nodig hebt om de Compostela, het heilige papier te bemachtigen) Ineens kwamen de beruchte turigrinos met massa.s en een smerige frisheid ons echte pelgrims vergezellen. De backpacks stuurden zij per bus naar het volgende dorp zodat ook die niet gedragen hoefden te worden. Maar beste mensen natuurlijk wisten wij ook wel dat je mensen zo niet mag beoordelen en dus werd twijfelend ook met deze pelgrims contoct gezocht... Toch was de sfeer echt anders, met zijn allen op pad in de rij, vechten voor je slaapplaats en de inwoners van de dorpen werden er ook niet gezelliger op....

Het moment van de dag waarbij je geconfronteerd wordt met de gevolgen van het lopen met een backpackie in de hitte. Smerige zweterige stinkende kleren en die sokkies niet te vergeten, elke dag weer een handwasje het zijn van die momenten...

Het bestaan van een driehoogstapelbed. En de gevolgen ervan als je in het midden slaapt, ( een instaptijd met bijbehorende geluiden van 10min)

Het hebben van een chaotisch karakter in de camino. Kan het gevolg hebben dat je soms dingen vergeet. Zo ken ik zo iemand die in 3 dagen voor elkaar kreeg om haar handdoek, camera, bh en ondergoed, shirt en handwaszeep te laten liggen... (het is een mogelijkheid dat ik dat was..) Toch hield ze de moed erin en werden de dingen zo goed en kwaad als dat ging vervangen...

Mensen die een grotere liefde voor jou hebben dan dat jij voor hen hebt. Dit is gecompliceerd en komt zo op zijn tijd weer eens voor. Het beste voorbeeld hiervan waren Paul en Patrick uit Duitsland deze frisse Duitse boys allebei gezegend met een gezonde passie voor computers kwam ik tegen na Leon, na 6 uur alleen lopen en keihard meezingen met mijn ipod leek het me tijd voor weer eens wat menselijk contact. Dus maakte ik ze blij met een bezoekje aan hun tafeltje en na het drinken van een biertje was de deal gemaakt en besloten we het laatste uur naar het eindstationm samen te lopen. Na enige minuten wist ik echter al dat deze vrienden meer wisten van de computerchip dan gezond is en we verder ook niet erg veel gemeenschappelijke hobbies hadden. Maarja samen koken en eten was voor de hand liggend. Vervolgens besloot Paul dat ie zijn geavanceerde flirtmoves maar eens in de strijd ging gooien en werd ik gebombardeerd tot zonnestraal van zijn leven. Verder oefende hij naar hartelust zijn sexy uhum knipoog en meer van dit soort fratsen.. na het 6de bijzonder komische grapje over een karakter uit een computerspel besloot ik dat ik de dag erna lekker alleen ging lopen. Zij besloten echter anders en de hele week erna kwam ik ze minstens 2x per dag tegen waarbij het elke keer weer een wonder was om het biertje dat we samen nog moesten drinken, het diner of het samenlopen beleefd af te slaan.

Jemig er zijn nog 10000 verhalen en gekke dingen maar die zal ik wel eens vertellen als ik terugkom. Lieve iedereen ik zie er mnaar uit terug te komen in Nederland en jullie allemaal weer te zien! Hele dikke kus vanuit Spanje en tot snel.

Liefs Mari